“Ik ben Rebecca Bouchez, 24 jaar oud, woon in Sittard en fiets sinds een jaar bij de Bergklimmers. Ik fiets niet zoals de meeste van jullie in een leeftijdscategorie, maar fiets binnen het aangepast wielrennen in de Categorie C4. Voor de geïnteresseerde lezers of mensen die nog niet zo bekend zijn met het aangepast wielrennen ga ik jullie een korte, ik hoop duidelijke, uitleg geven.
Allereerst heb ik het als ik het over beperkte mensen heb niet over geestelijk beperkt, maar over lichamelijk beperkt. Wij mankeren iets aan ons lichaam; armen en/of benen die het niet of niet meer zo goed doen. Mensen die in de C1 categorie fietsen, fietsen bijv. maar met 1 been en mensen die in de C5 categorie fietsen hebben bijv. hun voet een beetje scheef staan. Zij zijn niet zo heel beperkt en kunnen het beste meekomen met de ‘gewone’/niet beperkte wielrenners. Verder heb je alles wat daartussenin zit. Ook hebben we bij het aangepast wielrennen nog mensen die slechtziend of blind zijn, zij fietsen op een tandem met een piloot (die uiteraard wel goed kan zien).
Nu ik jullie een beetje bekend heb gemaakt met het aangepast wielrennen, wil ik ook graag iets over mijn ervaringen van mijn 1e jaar op de fiets, en ook over hoe ik bij het aangepast wielrennen terecht ben gekomen vertellen. In 2004 heb ik een ernstig fietsongeluk gehad waardoor ik aan mijn linkerkant verlamd raakte en eigenlijk alles weer opnieuw moest leren. Dat is me redelijk goed tot goed gelukt, al zeg ik het zelf. Dit heeft te maken met mijn topsport mentaliteit die ik voor het ongeluk had en gelukkig ook na het ongeluk niet kwijt ben geraakt. Sport is altijd heel belangrijk in mijn leven geweest. Ik voetbalde (keepte) voor het ongeluk ook op een hoog niveau. Ik heb dit jarenlang weer proberen op te pakken, maar helaas liep ik door de jaren heen toch wel tegen het een en ander aan.
Na alle tegenslagen leek het mij en anderen beter om een individuele sport te gaan beoefenen. Ik heb toen meegedaan aan een talentendag voor het aangepast sporten. Hieruit bleek dat ik eigenlijk in een paar sporten (rolstoelbasketballen, boogschieten en wielrennen) wel verder zou kunnen. Het wielrennen heeft toen mijn voorkeur gekregen en ik ben toen naar een club in de buurt gaan zoeken en ben via Harold Kok bij de Bergklimmers terecht gekomen. Vorig seizoen heb ik mijn eerste wedstrijden gereden en ik wist niet zo goed wat ik ervan moest verwachten. Helaas hebben wij niet super veel tegenstanders waardoor je vaak maar tegen een man of 4/5 fietst. Dit zal ook een reden zijn waarom er niet veel wedstrijden zijn voor ons, wat ik overigens erg jammer vind. Op landelijk niveau heb ik een paar criteriums gereden. Uiteindelijk heb ik geen wedstrijd gewonnen, maar ging het wel steeds beter en ben ik uiteindelijk 1e in het eindklassement van de dames geworden. Verder ben ik ook naar andere wedstrijden gaan kijken en heb met de Limburg Cycling Chrono trofee meegedaan. Hier heb ik echt veel van geleerd en ik hoop dat we komend jaar hier weer aan mee mogen doen! Als kers op de taart heb ik mijn 1e internationale wedstrijd in Praag met een 1e plaats bekroond, dit was wel een hele gave ervaring die naar meer smaakt. Om te overwinteren zijn wij als talentenselectie de baan op gegaan, maar dit werd wegens bezuinigingen van de KNWU al snel afgekapt. Als alternatief ben ik gaan mountainbiken bij de club.
Voor komend seizoen heb ik me een nieuwe fiets aangeschaft waar ik nog meer op wil gaan schitteren om zo mijn uiteindelijke doel; ‘Paralympische spelen Tokyo 2020’ te bereiken! Het is zeker een aanrader om als echte wielerfanaat eens naar een wedstrijd van ons te komen kijken!
Leuk dat jullie de tijd hebben genomen om dit stukje te lezen!
Met sportieve groet, Rebecca”