Afgelopen weekend was het dan zover, het NCK (Nederlandse Club Kampioenschappen) in Dronten.
Bij de jeugd zijn we in juni al begonnen met de voorbereidingen, Na een voorselectie bleven er 8 renners over; David Bartolet, Bram van Eijsden, Sep van Bommel Femke Tholen, Sem Maessen, Ties Beckers, Nikki Souren en Sven Joosten.
Tijdens de tijdrit- trainingen die hierop volgden, bleek na verloop van tijd dat De snelheid voor David, Ties en Sven te hoog was, en hadden we de 5 definitieve renners in beeld. Toch bleven de 3 meetrainen om ervaring op te doen voor de komende jaren.
Na intensieve trainingen waaruit bleek dat ze ook in individuele wedstrijden groeide waren ze er klaar voor. Er werd een mooie ketting gereden op hoge constante snelheid, de aflossing was strak en men reed dicht op elkaars wiel.
Vrijdag 28 september vertrokken we naar Dronten, met Bram, Femke, Nikki, Sem en Sep, aangevuld met Ties en Sven om te leren en als support. Het doel van dit alles was om een team te smeden, die met- en voor elkaar reden, die moesten genieten van het moment, lering trok voor de toekomst en ervaring opdeed.
Ook voor Marcel en Ivo was het nieuw, Marcel als trainer-coach en Ivo als ploegleider gingen we er samen voor op onze eigen manier. Plezier maken, en genieten was het credo. Maar ook een team smeden.
Na aankomst in de middag heeft de gehele selectie inclusief Ties en Sven het parcours verkent. Na aanwijzingen van Marcel omtrent het parcours van 2018, misten de renners een afslag en hadden het parcours van een eerdere jaargang genomen. Na een belletje van Bram, dat ze de weg kwijt waren, en nadat wij twee maal het parcours hadden gereden met de auto, kwamen we elkaar weer tegen bij de start. Na nogmaals het parcours besproken te hebben konden we echt verkennen.
Tijdens de verkenning, kwam de ploeg er snel achter dat er in de polder toch wel veel wind stond, en besloten we in de wind rijden nog eens te oefenen. En hoe, over een stuk van 2 km met wind op de kop tikte we constant de 38 Km aan en werd er strak gereden.
Na een warme maaltijd waren ze klaar voor hun eerste massage. Een beetje onwennig en zenuwachtig meldde ze zich bij Yana en Kalina. Vooral de heren hadden er wat moeite mee. Het is ook niet niks een sportmassage van twee vrouwen. Na de massage nog even schillen en toen riepen we de ploeg bijeen voor de wedstrijdbespreking. Hier kwam ook aan bod hoe men zich voelde, en tot onze schrik gaf Bram aan zich niet lekker te voelen. Er was nog een hobbel te nemen, We hadden 5 rijders, en er mochten maar 4 starten. Een moeilijke keuze en zeker nu onze kopman aangaf zich niet lekker te voelen. Afwachten wat de wedstrijddag gaf. Vroeg naar bed en vroeg slapen voor iedereen.
Onze meiden, die veilig bij het dames junioren team sliepen, ver weg van onze jonge honden, waren al vroeg wakker. De jongens, sliepen nog. 8 uur was het dan toch tijd, en de meiden mochten de jongens wakker maken, wat niet iedereen even leuk vond. Ze moeten nog veel leren.
Toen iedereen beneden was voor het ontbijt , werd duidelijk dat het gevoel van Bram die avond ervoor nog hetzelfde was. Jammer we moesten de keuze maken en gaven aan het team aan wat de opstelling was. Het is toch anders dan bij een voetbal wedstrijd. Daar moet je iedere wedstrijd voetballertjes teleurstellen dat ze niet in de basisplaats staan. Maar ja, die hebben wel iedere week een wedstrijd dus volop kansen voor iedereen. Bij het NCK is de wedstrijd maar 1x per jaar, en om dan niet in de basis te staan is echt ……. Ook al is het gevoel niet goed. Ook voor Marcel en Ivo was de keuze moeilijk om te maken en viel deze slecht. Wat blijft hangen is dat Bram een echte teamplayer is die vol voor het team en zijn teamgenoten gaat en met zijn eerlijkheid er voor zorgt dat het team op en top kan presteren op het hoogste niveau van zijn kunnen. Daar kunnen we alleen maar respect voor hebben.
Na het ontbijt en een tweetal uren chillen, konden de 4 renners met de fiets op weg naar Dronten, rustig 14 km peddelen over de weg en de kop leegmaken. Daar aangekomen was het een gekkenhuis. Ze hadden nog nooit 1200 renners bij 1 wedstrijd gezien, met alle ploegleiderswagens, tenten en begeleiders er nog eens bovenop. Sunweb en andere profploegen waren er, de junioren wereldkampioen reed mee. WoW, dit was echt groots. Maar ze lieten zich niet van de WAP afbrengen.
Geheel relaxed begonnen ze aan hun voorbereiding. Het laatste eten, voldoende drinken, warmrijden. En dat allemaal onder de muziek van onze vaste DJ Ties. Er werd gelachen, maar ook de serieuze kopjes waren te zien. Yana en Kalina zetten de renners in de olie, en de overschoentjes en tijdrithelmen werden uitgepakt. Het was zover.
Samen met Marcel gingen de renners naar de verzetcontrole en start. Ivo ging met Sven, Ties en Bram in de ploegleiderswagen naar de opstelling. Het oude beestje zou een van zijn laatste wedstrijden rijden. Bij de opstelling kwam Kalina ook nog in de auto zitten zodat de achterbank vol was.
Met knikkende knieën stond onze nieuwe kopman Sep samen met Sem, Femke en Nikki op het podium om te starten. De ploegleiderswagen stond klaar en zag na het aftellen een goede start. De eerste twee bochten waren strak, netjes zonder gaatje te laten vallen achter elkaar. De S-bocht ging goed, even overleven op de bakstenen bestrating met de harde banden, alvorens het snelle asfalt te bereiken. Weer een perfecte mooie bocht het ging goed, ze waren gefocust en het tempo lag hoog. Overnames werden zoals afgesproken gedaan, het liep als een trein. De ploegleiderswagen moet na iedere bocht versnellen om weer bij te komen zo goed werden de bochten genomen.
Na 4 km kregen we de eerste haakse bocht, en die werd weer strak en op de grens van kunnen genomen, of toch te strak. Nikki, reed als laatste en opeens werd ze gekatapulteerd het gras op. Niet iets wat je achtervolgend in een koektrommel wilt zien gebeuren. Vol in de ankers stapt Marcel uit en help Nikki uit de pedalen. Meteen heeft Nikki door dat het voorbij is, de ploeg rijd zonder te stoppen door, precies zoals afgesproken.
Nikki op de fiets geholpen moesten we in de achtervolging naar de overgebleven 3, zij moesten nu de klus klaren en zich niet kapot rijden. De adrenaline gierde door Marcel en mij. Rustig blijven was er tijdens en na de valpartij niet bij. Na veel gevloek (de kids hebben het achterin denk ik niet gehoord) gingen we weer verder.
Marcel acteerde als een echte Ton Steels en joeg een spervuur van klanken door de megafoon om de renners te ondersteunen. Opeens hoorde Sep “Pannenkoek”. Pannenkoek?, wat bedoelde Marcel nu weer, ja die had hij die ochtend gebakken maar. “haal die pannenkoek in” en voor hem doemde er een renner die gelost was op. Een ijkpunt. Er naar toe fietsen, drop en erover.
Terug weer het lange stuk op even wind in de rug en profiteren. Bij het laatste omkeerpunt zaten Marcel en Ivo met geknepen billen in de auto. Als maar niet weer iemand viel. Weer werd de bocht strak genomen en mochten ze het laatste lange stuk tegen de wind in gaan beuken. Zwaarder en zwaarder werd het en de aflossingen korter. Ze waren moe maar gingen door, in een gelijke cadans stampte ze op de pedalen. Door en door en door.
De bocht om door naar de laatste rotonde richting finish moest de ploegleiderswagen van het parcours af, de laatste kreten van Marcel schalde door de megafoon. Nog 1 km alleen zonder begeleiding stoempen. Aangekomen op het rechte stuk positioneerde de drie zich naast elkaar in een finale sprint zoals alleen de grote dat doen, en dat was het.
Tijd 18 min 12 sec 24 hond. 22ste plaats. De snelste tijd die dit team over 12 km heeft gereden ooit, en dat met een mixed ploeg met leden uit cat 5, 6 en 7.
Petje af. Alle eisen die wij aan ons team hebben gesteld hebben ze met vlag en wimpel gehaald. We zijn trots op hen, we hebben genoten en plezier gehad en dit smaakt voor Marcel en mij naar meer.
Terug op het park, waar we verbleven konden ze nog even genieten van het zwembad, alvorens aan de terugweg te beginnen. In Venray hebben de begeleiders nog getrakteerd op de Mac-Drec, Ze raakte niet uitgepraat van hun ervaringen.
Namens het team, coach-trainer en ploegleider willen we bedanken.
Trainers; Maurice Hoorns, Marc Jacobs, Werner Joosten
Technische ondersteuning; Dave van Eijsden
Verzorging; Yana Dimitrovan en Kalina Georgieva
Randzaken; Gunnar en Anouk Soeren
Geestelijke ondersteuning; Renzo Roumen
Marcel Frissen en Ivo Spanjaard
